Even opstarten

Alweer een week voorbij, en weer tijd voor een update.
Na een zeer korte vlucht van 30min kwam ik dan aan in Apartadó, waar ik de aankomende 4 weken (inmiddels nog 3) zou verblijven. Er stond al iemand klaar om me op te halen tot mijn grote verassing. Hij had dan wel geen bordje met mijn naam (deze wist hij niet), maar ja, hoeveel blanken zitten er nou in vliegtuig naar Apartadó (alleen ik dus). Er was ook al een slaapplek voor me geregeld, en aldaar, kwam ik erachter dat echt niemand hier een andere taal dan Spaans spreekt en dat de Spaans lessen die mij beloofd waren er toch echt niet zijn en dat je met basis Spaans toch echt niet ver komt (ook al was tegen mij gezegd in de universiteit dat ze in het instituut wel Engels spraken dus dat basis Spaans genoeg was totdat ik mijn lessen hier in Colombia zou krijgen). Dus ja, dan maar hard aan de slag en ik ben dan ook zaterdag meteen de boeken ingedoken. Ik begon zondag al een beetje depressief te worden van het idee dat ik hier niemand fatsoenlijk kon verstaan of een gesprek kon voeren, maar toen werd ik voorgesteld aan een Spaanse verpleegkundige die hier ook een stage doet en Engels spreekt! Ik kwam er toen ook achter dat het niet alleen aan mijn beperkte Spaans lag dat ik niemand begreep, haar Spaans begreep ik namelijk wel, alleen hier spreken ze met een verschrikkelijk accent en in een soort dialect (je kan het vergelijken met dat je als buitenlander Nederlands leert en dan in een dorpje in Friesland wordt geplaatst waar ze alleen Fries spreken).
Maandag ging ik samen met haar (mijn eerste dag) naar het instituut. Hoopvol dat ik veel patiënten zou zien en veel zou leren. Maar ook hier kwam ik helaas van een koude kermis thuis. Het is op het moment super rustig op het instituut, en als er een patiënt is, dan zien we die met zijn 4en tegelijk (de verpleegkundige, een arts hier voor haar rurale stage, en de specialist tropenziekten en ik) en wordt het gesprek en onderzoek gedaan door de arts die hier zit voor haar stage, en zit ik dus weer (net als dag 1 van mijn coschappen) op een stoel te luisteren en te observeren.
Gelukkig spreekt deze arts ook Engels en komt de specialist niet uit deze regio en kan ik haar Spaans redelijk verstaan dus kan ik nog enigszins communiceren hier. Alleen de patiënten versta ik 90% van de tijd nog niet. Maar goed, gelukkig zijn de artsen en de verpleegkundige hier erg aardig, dat maakt het gebrek aan patiënten en het gebrek aan communiceren weer enigszins goed.
Na een toch wat teleurstellende eerste week, had ik gelukkig wel weer een geweldig weekend. Op donderdagmiddag besloten de Spaanse verpleegkundige en ik om voor het weekend naar Salento te gaan. Dit is één van de toeristenplekken van Colombia. Salento is bekend om de koffie en voor de prachtige vallei: ‘Valle de Cocora’. Dus zo gezegd, zo gedaan, en op vrijdagavond (17:45) hebben wij ‘eventjes’ de bus gepakt naar Salento, om 19 uur later aan te komen. Eigenlijk horen we van maandag t/m zaterdag in het instituut te zijn, maar goed, ze vinden het hier belangrijker dat ik Colombia leer kennen. Dat hoef je tegen mij niet 2x te zeggen.
Zaterdagochtend kwamen we aan in Salento, en na ons even opgefrist te hebben met een heerlijke !warme! douche ( ik heb al 3 weken alleen een koude douche) zijn we richting de koffieplantages gelopen voor een ‘koffietour’. En ik had me het ‘koffie maak proces’ toch iets anders voorgesteld, ik wist niet dat koffiebomen er zo uitzagen. ’s Avonds zijn we nog even lekker Salento ingegaan om wat te winkelen en te eten om vervolgens uitgeput, om 21:30, ons bed in te duiken.
De volgende dag waren we er al weer vroeg uit om, om 7:30 een jeep (met 12 mensen erin!) te pakken naar de Valle de Cocora om daar heerlijk te wandelen door de vallei, naar de casa de los colibries en naar de top van de berg (op 3km hoogte, maar ik begon al op 1650m). En de valle de Cocora is echt prachtig! Alleen het is een grote jungle dus wel uitkijken geblazen dat je niet valt in de modder. Tijdens het lopen zijn we nog een aantal mensen tegengekomen, en als snel vormde we een groepje met allerlei verschillende nationaliteit (Spaans, Nederlands, Duits, Zwitsers, Australisch, Canadees en Indisch). Met zijn 8en hebben we een geweldige dag gehad, heerlijk genoten van het zonnetje, tussen de kolibries gezeten, en 16km gelopen. Eenmaal terug in Salento besloten we om ’s avonds ook nog samen te gaan eten en na een erg gezellige dag en avond, kropen we om 24:00 weer ons bedje in om de volgende dag (maandag) weer 19 uur onderweg te mogen zijn, om met tegenzin vanuit het prachtige Salento terug naar Apartadó te gaan.